Sinds ik toegaf aan de verleiding om een eigen website te beginnen, raakt mijn aandacht steeds meer verdeeld tussen allerlei onbenulligheden die ik nooit heb voorzien.
Neem alleen al het uiterlijk van de site. Ik zwijg maar liever over het dagenlange gepriegel dat vooraf ging aan de instellingen van kleur en lettertype, waarbij geen enkele keuze uiteindelijk tot volle tevredenheid stemde.
Ook ga ik voorbij aan de voortdurende worsteling die het is, om categorieën aan de leggen en pagina’s te rangschikken. Voor nu neem ik genoegen met de opties van het keuzemenu in de navigatiebalk.
Nee, waar ik echt van sta te kijken is het feit dat ik deze blog-bijdrage schrijf. Want waarom doe ik dit? Onder mijn biografische gegevens op de voorpagina is een plek vrijgemaakt voor fragmenten die “vers van het blog” komen. Er zijn voor die fragmenten drie kolommen. Echter, op dit moment heb ik pas twee bijdragen, en hierdoor is de bladspiegel verstoord. Ziehier de reden waarom ik schrijf wat jij nu leest: paginavulling!
En dat is nog niet alles. ’s Nachts in bed word ik gekweld door de gedachte dat niemand mijn site zal kunnen vinden, omdat de zoekmachines op dit moment nog melden dat de domeinnaam weliswaar gereserveerd, maar verder leeg is.
Het schijnt dat die zoekmachines binnenkort wel weer gaan scannen en mijn gevulde site zullen vinden, maar vooralsnog verricht ik zinloze arbeid. Daarbij, ik krijg geen gegevens over bezoekersaantallen en heb het reageren op mijn bijdragen verhinderd, waardoor het de facto niet uitmaakt of mensen wel of niet op komen dagen.
Niettemin begrijp ik waarom ik zo me zo druk maak. Eind deze week verschijnt mijn essay in het tijdschrift De Parelduiker. Mijn spookbeeld is nu dat lezers massaal naar deze site zullen stromen, zonder dat er inhoud op te vinden is.
In dat opzicht is het vullen van deze kolommen als het klaarzetten van hapjes en drankjes voor een feestje: als straks de gasten komen, moet alles perfect zijn.
Natuurlijk weet ik dat mijn angst onredelijk is. Van dat handjevol lezers van het tijdschrift zullen er misschien twee of drie op zoek gaan naar de schrijver van het essay – en deze niet vinden. De zoekmachines geven de naam van de site alleen maar weer als je de volledige domeinnaam intikt (ik heb het zelf getest), en dan nog met de vermelding dat er niets op de site staat.
Het zal dus een rustig feestje worden. Maar hapjes en drankjes genoeg!